Zmarł ks. prof. Stanisław Kobielus

W piątek (03.01.) zmarł kapłan pochodzący z Andrychowa ks. prof. dr hab. Stanisław Kobielus.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się 9 stycznia o godzinie 13:00 w kaplicy księży Pallotynów w Wadowicach „Na Kopcu”.

Rodzinie ś.p. ks. Stanisława Kobielusa składamy kondolencje i wyrazy współczucia.

Zespół mamNewsa.pl

Tak księdza St. Kobielusa wspomina rodzina:

Ks. Prof. Dr hab Stanisław Kobielus SAC, urodził się 12 września 1939 w Wieprzu. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Curie- Skłodowskiej w Andrychowie. Był wybitnym historykiem sztuki, znawcą chrześcijańskiej ikonografii i historii doktryn doby antyku i średniowiecza. Był znany i doceniany przez polskie i zagraniczne środowiska naukowe. W naszej pamięci pozostanie jako wytrwały i dociekliwy badacz znaczeń sztuki średniowiecza, który nie miał czasu na odpoczynek. Całe swoje życie poświęcił pracy naukowej i dydaktycznej. Był cenionym wykładowcą w Akademii Teologii Katolickiej, a następnie w Uniwersytecie Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Praca naukowo-dydaktyczna zaowocowała wydaniem wielu książek, artykułów naukowych oraz publikacji. Ksiądz Stanisław był również doskonałym tłumaczem języka łacińskiego.Za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania został w 1999 r. Nagrodzony Medalem Edukacji Narodowej, a w 2007 Złotym Krzyżem Zasługi, nadanym mu przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego.

Ksiądz Kobielus regularnie powracał w rodzinne strony czerpiąc z uroków zwyczajnego życia inspiracje do powołania kapłańskiego i artystycznego. Człowiek cichy, delikatny i wrażliwy na piękno otaczającego świata, niepozbawiony ciętego języka, wnikliwy obserwator potrafiący dostrzec wielkość rzeczy niepozornych, zachwycić się „ stukotem dzięcioła, krzykiem sójki. Jego liryka zawarta w 9 tomikach poetyckich, ujmująca pokorą wobec nieodgadnionych tajemnic, prostotą i humorem, ogarnia miłością każdy okruch istnienia dostrzegając w nim absolutne piękno. Księdza Profesora możemy w pełni odkryć sięgając po wiersze jego autorstwa. Wiersze niezwykłe, konkretne, bez zbędnych słów, trafiające w sedno, uderzające w serce, skłaniające ku zadumie nad światem i nad samym sobą.

mój Boże

nie czekam chwały

po mojej śmierci

nie pragnę wiele

mój Boże

mogę być nawet

wypchanym ptakiem

u przyjaciela

mój Boże

struną pękniętą

u twoich skrzypiec

to tak niewiele