Wstrząsające zdarzenie w szpitalu. Nastolatka mogła umrzeć

Wadowiczanka pani Aleksandra (nazwisko do wiadomości redakcji) przeżyła dramatyczne chwile na wadowickim Szpitalnym Oddziale Ratunkowym. Jej piętnastoletnia córka walczyła o życie, ale dyżurujący lekarz zignorował stan dziewczynki. Nie miał czasu się nią zająć, bo za pilniejszą sprawę uznał… spacyfikowanie wzburzonej matki. Tymczasem każda chwila zwłoki przybliżała nastolatkę do chwili, gdy na pomoc będzie już za późno…

Piętnastoletnia córka Aleksandry z Wadowic cierpi od urodzenia na bardzo rzadką metaboliczną chorobę przejawiającą się zaburzeniami beta-oksydacji (przekształcania) kwasów tłuszczowych. Sytuacje zagrożenia życia nie są u niej wcale rzadkością. Są chwile, gdy dziewczynce jak najszybciej trzeba podłączyć kroplówkę z dziesięcioprocentowym roztworem glukozy. Jeśli do tego nie dojdzie, nastolatka może umrzeć. Ostatni taki przypadek zdarzył się 30 sierpnia, około 18.30.

– Ponieważ choroba jest rzadka, leczę córkę tylko w Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Ale jest ona objęta również stałą kontrolą oddziału pediatrycznego w wadowickim szpitalu. Dlatego zawsze w chwilach tak zwanej dekompensacji, czyli – jak to można określić - ulatniania wszystkich substancji odżywczych z organizmu córki, jedziemy właśnie tam. Na tym oddziale lekarze i pielęgniarki doskonale znają jej przypadek i wiedzą, jak mają postępować – wyjaśnia wadowiczanka.

Matka zazwyczaj sama zawozi córkę do szpitala, ale tym razem musiała zadzwonić na numer alarmowy i wezwać ambulans, ponieważ u dziewczynki bardzo szybko doszło do stanu krytycznego. Nastolatka nie mogła już chodzić, więc trzeba ją było przenosić.

– To jest taka choroba, że dosłownie „odcina” ręce i nogi. Prosiłam o szybki przyjazd, bo liczyła się każda minuta. Ale karetka pojawiła się dopiero po trzech kwadransach. I nawet nie jechała na sygnale. Ratownicy zamiast od razu zabrać córkę do szpitala, chcieli robić jej badania w domu, założyć wenflon i chyba pobrać krew. Nie wyraziłam na to zgody, ponieważ moje dziecko po piętnastu latach zmagań z chorobą ma zniszczone żyły i nie każdy potrafi się w nie wkłuć. Jest to bardzo problematyczne, dlatego powinny to robić doświadczone pielęgniarki z pediatrii. Później ordynator tego oddziału pochwalił mnie za moją decyzję – opowiada matka nastolatki.

Ale zanim dotarła na oddział pediatryczny, przeżyła - jak twierdzi - prawdziwą gehennę i godzinę strachu o życie córki. Ratownicy odwieźli dziewczynkę do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. Tam kobietę i jej córkę przyjął dyżurujący lekarz ginekolog.

– Gdy usłyszał od panów z karetki, że nie zgodziłam się na to, by wkłuli jej się do żyły, zaczął na mnie krzyczeć, że jestem nieodpowiedzialną matką. A kiedy próbowałam mu wyjaśnić sytuację, zadzwonił po policję, pod pozorem, że podważam jego kompetencje. Jak uznał, obraziłam go, twierdząc, że jako ginekolog nie ma bladego pojęcia o chorobie mojej córki. Zaproponowałam też, abyśmy zadzwonili do Centrum Zdrowia Dziecka, gdzie udzielą mu wskazówek, jak należy postępować z pacjentką cierpiącą na tę szczególną chorobę – relacjonuje wzburzona kobieta.

Funkcjonariusze przyjechali, wysłuchali obu stron i uznali, że sytuacja nie wymagała ich udziału. Ale rozmowy z lekarzem i matką zajęły sporo czasu, a tymczasem chora nastolatka bezradnie czekała na pomoc. – Gdy pan doktor zajął się rozmową z policjantami, zadzwoniłam na pediatrię i błagałam, żeby zabrano moje dziecko jak najszybciej na oddział. Lekarka stamtąd skontaktowała się z ginekologiem, który dyżurował na SORze i kazała natychmiast zabrać dziecko na górę. Ale on powiedział, że jego to na razie nie interesuje, ponieważ ma ważniejsze sprawy, jak rozmowa z policją. Wtedy już się uniosłam, przerwałam jego rozmowę z funkcjonariuszami, tłumacząc, że życie mojej córki jest zagrożone i jak najszybciej trzeba jej podpiąć kroplówkę – opowiada Aleksandra.

Dopiero gdy kobieta zadzwoniła do ordynatora oddziału pediatrycznego, jej córka w końcu trafiła pod opiekę specjalistów i dostała lek ratujący życie. Ale zanim uzyskała pomoc, spędziła na SORze okrągłą godzinę. – A następnego dnia położyła mnie na łopatki jeszcze jedna sprawa. Dostałam do ręki negatywny wynik testu córki na koronawirusa. Wiem jednak, że nie pobrano jej żadnego wymazu. Pan doktor nie zlecił testu, skąd więc ten wynik? – denerwuje się kobieta.

Zwróciliśmy się pisemnie do dyrekcji wadowickiego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej z prośbą o wyjaśnienie zdarzeń opisanych przez wadowiczankę.

Odpowiedź w całości publikujemy pod tekstem. Ale jej sedno jest krótkie. „Uprzejmie informujemy, że ZZOZ w Wadowicach rozpoczął wewnętrzną procedurę mającą na celu wyjaśnienie zaistniałego zdarzenia. Szpital podkreśla jednak, że informacje dotyczące pacjentów chronione są przez przepisy prawa (…). Uzyskanie dostępu do danych i informacji z przebiegu leczenia może nastąpić jedynie za ich zgodą” – czytamy w piśmie podpisanym przez dyrektorkę ZZOZ Barbarę Bulanowską.

Bynajmniej nie pytaliśmy o stan zdrowia piętnastolatki ani historię jej choroby. Nasze pytania dotyczyły głównie zachowania lekarza. Dociekaliśmy, dlaczego nie udzielił dziewczynce natychmiastowej pomocy, a zamiast tego zajął się „poskramianiem” jej matki, która wszak miała prawo być zdenerwowana… Do tematu powrócimy.