Kiedyś wystarczył trzepak... [FELIETON]

Moje dzieciństwo było chyba smutne. Tak wnioskuję patrząc oczami wyobraźni w przeszłość. Wychowywałem się na wsi, miałem rower (ok, tutaj na wypasie - chrzestna na komunie zafundowała mi BMXa), łuk wykonany z patyka i sznurka (za dużo Robin Hooda), a jedną z lepszych rozrywek w sezonie było oczekiwanie na dojrzewające czereśnie i truskawki. Te pierwsze rosły w zapomnianym sadzie pod lasem. Dzięki nim i wadze piórkowej nauczyłem się skakać po drzewach jak wiewiórka. Co dały mi truskawki? Niezapomnianą ucieczkę przed Panem Stusem, który postraszyć chciał mnie i kolegę widłami, kiedy umniejszaliśmy jego plony. Z perspektywy czasu bardzo kojarzy mi się to ze sceną z “Drużyny Pierścienia”, kiedy grupa hobbitów weszła w szkodę na polu mości Maggot’a. Analogia oczywista - Maggot okazał się w końcu bardzo uprzejmym bohaterem, podobnie jak Pan Stus, którego oczywiście - jak to na wsi - znałem.

Dlaczego wzięło mnie na takie wspominki? Z dwóch powodów. Jednym jest konkurs na plac zabaw, w którym bierze udział pięć miejscowości z regionu. Drugim jest tajemnicze miejsce, na jakie trafiłem przypadkiem w internecie. Może po kolei.

Rodzicem nie jestem, ale ignorancją też ode mnie nie bije i potrafię dostrzec potrzebę budowy takiego miejsca zabaw. Bezpiecznego (teraz to ważne, kiedyś nikt się nie przejmował, że łukiem mogę wybić komuś oko), dofinansowanego i kolokwialnie mówiąc “na wypasie”. Dlatego właśnie, kiedy przeczytałem na mamNewsa.pl informację o głosowaniu długo się nie zastanawiałem i wsparłem aspiracje mieszkańców osiedla na Żwirki i Wigury. Serdecznie namawiam, bo nie wymaga to wiele czasu, a dlaczego nie obudzić w sobie tej lepszej strony charakteru.

Pora na wyjaśnienie gdzie zapuściłem się w internecie i dlaczego zmotywowało mnie to do wspomnień. W poszukiwaniu wsparcia w konkursie w jakim biorę udział, znalazłem na Facebook’u grupę zamkniętą, której tytuł zachęcał do dzielenia się linkami konkursowymi. Interes zdawał się być uczciwy - ja pomagam komuś, a ktoś wspiera mnie. Poprosiłem o dostęp i po godzinie go otrzymałem.

To, co tam znalazłem zbiło mnie z nóg. Setki dzieci, nastolatków w przedziale wiekowym 12-16, których celem życia, jak się okazuje, jest uzyskanie największej ilości polubień pod zdjęciami. Nic związanego z konkursami, czysta pogoń za symbolem kciuka uniesionego do góry, jako wyznacznikiem statusu towarzyskiego.

Do tej pory myślałem, że “wyścig szczurów” to pojęcie odnoszące się do dorosłych zapatrzonych w pieniądze i władzę. Teraz zmuszony jestem redefiniować obraz w mózgu, bo rzeczywistość okazała się bardziej brutalna. Jestem pewien, że nie uwierzycie w rozmach całej sytuacji. Sam popukałbym się w czoło, gdyby ktoś mi o tym opowiadał. Dzieciństwo jest teraz chyba trudniejsze niż za moich czasów.

Kiedyś wystarczył nam trzepak a jedyną ścianą na jakiej pisaliśmy była ta zabazgrana kredą. Teraz mamy “wall” na Facebook’u, który jest bardziej kolorowy, bardziej otwarty na świat i można wrzucić na niego zdjęcia. Skok technologiczny zmienił nie tylko życie dorosłych, ale przede wszystkim dzieciństwo. Czy to dobrze? Z całą pewnością można odnaleźć wiele pozytywów w takim stanie rzeczy, ale ja coraz częściej zastanawiam się jak uchronić mojego ewentualnego potomka przed tym drugim dnem. Syzyfowe zajęcie. Rodzice - jak Wy sobie z  tym radzicie? Uszanowanie.

Ketsok