Rozmowa z Eweliną Zawadą, aktorką z gminy Andrychów

Ewelina Zawada: W szkole podstawowej należałam do grupy teatralnej, którą prowadziła Pani Bożenka Gajos. Uwielbiałam to koło teatralne, byliśmy grupą super przyjaciół. Dzieciaków, które bawiły się w teatr. Kasia mnie "odkryła" właśnie oceniając jedno z przedstawień mojej grupy, które prezentowaliśmy w jednym z gminnych konkursów (nie pamiętam nazwy konkursu) jako jurorka i powiedziała, że mnie chce u siebie (czyt. Na Marginesie) i koniecznie muszę do niej się zgłosić.

EZ: Ciężkie pytanie, gdyż wszystko co dzień się zmienia. Mieszkałam ostatnimi miesiącami w Warszawie, od miesiące przebywam z moją rodziną.

Czyli Sułkowice. Przyjaciele wiedzą skąd pochodzę. Na castingach zazwyczaj nie podaje się takiej informacji, chyba że reżyserzy proszę o dłuższą "wizytówkę", wtedy można wspomnieć skąd się pochodzi. Najczęściej pytają, gdzie obecnie się mieszka (jeśli pada temat miejscowości").

EZ: Co trzeba zrobić? Trzeba złożyć aplikacje, to na pewno. Wydaje mi się ze ścieżka każdego człowieka jest trochę inna. Nie wiem za bardzo co miała bym powiedzieć młodym aktorom, na pewno musieliby skończyć studia. I trzeba uczyć się angielskiego, ponieważ trzeba przejść kolejne etapy i rozmawiać po angielsku z komisją. Na pewno umiejętność płynnego porozumiewania się jest kluczowa, ale oczywiście umiejętności i przebyte studia również.

EW:(śmiech) to ja trzymam kciuki i mam nadzieję, że ta znajoma jest czarownicą i to wywróżyła. Może chodziło o to, że miałam egzamin na Broadwayu, w jednym ze studiów castingowych. Więc tak, na Broadwayu już byłam i grałam (śmiech), jeżeli graniem nazwiemy mówienie monologów przed komisją i rozmowę z reżyserami.

EZ: Bardzo cie proszę doprecyzuj pytanie, rożnie można interpretować poezję (śmiech).

EZ: Ja rozumiem takich ludzi albo staram się zrozumieć, ale wydaje mi się ze trzeba iść po swoje i słuchać siebie. Ma się rożne etapy w swoim życiu ale... chodzi mi o to, że każdy jest odpowiedzialny za swoje życie i to czy jesteś z małej czy dużej miejscowości niczego nie wyklucza. Oczywiście w dużej miejscowości ma się większe możliwości, ale tak czy siak, trzeba korzystać z tego co jest.

Nie wydaje mi się ze tylko w dużej aglomeracji można rozwinąć skrzydła, każdy ma swoje pasje i każdą z nich możesz rozwijać w rożnych miejscach. I to tak na prawdę zależy od ciebie, ważne żebyś się odnalazł w tym, co robisz i był szczęśliwy. Ważne żeby odnaleźć swoje szczęście. Starać się nie porównywać z innymi, bo każdy ma swoja drogę i trzeba znaleźć odwagę w sobie, nie bać się spełniać marzenia i nie szukać wymówek. Mam wrażenie, że mamy taką tendencje, żeby się usprawiedliwiać (bo tamten ma łatwiej). Należy przecierać nowe szlaki i być konsekwentnym w dążeniu do celu.

EZ: Powiem ci szczerze, nie wiem czy wpływa. Trochę na pewno. Jeżeli chodzi o studia, dostałam informacje, że studia mają rozpocząć się normalnie, aczkolwiek może być tak, że odbędą się troszkę później, ewentualnie będę miała zdalną naukę, chociaż ciężko mi to sobie wyobrazić (aktorstwo zdalnie??). Kto wie... w dzisiejszych czasach wszystko jest możliwe. Jesteśmy informowani na bieżąco, jak to wszystko się potoczy, opcji jest wiele.

EZ: Jedno z wielu mój drogi, jedno z wielu (śmiech)

EZ: Nie będę zdradzać, bo nie chce zapeszać ale... walczę o złoto (śmiech).

Wydaje mi się, że na to pytanie będę mogła ci odpowiedzieć już po stypendium. Jestem pierwszą aktorką polską, która otrzymała to stypendium, więc nie mam porównania. Zobaczymy co będzie. Na pewno takie stypendium wspiera psychicznie, ale i zawodowo.

EZ: Definitywnie Meryl Streep. O niej pisałam prace magisterską. Miałam egzaminy w Nowym Yorku i od jednej z reżyserek, która mnie przesłuchiwała, usłyszałam, że jestem do niej podobna.

EZ: Nie mam ulubionego. Jest tak ze słucham naprawdę prawie wszystkiego, ale kocham muzykę i słucham rożnych zespołów, rożnych muzyków.

EZ: Kurcze jak w domu, to trochę zmienia sytuacje, może Klimt? Nie mam swojego domu jeszcze, więc nie wiem co by pasowało tak „energetycznie” do całości.

Każde dzieło gra w przestrzeni i różnie się je odbiera emocjonalnie.

EZ: To zależy od reżysera, roli, gdybym miała pracować z reżyserem, któremu ufam, to na pewno mogę poświęcić baaardzo dużo. Do każdej nawet najmniejszej roli bardzo się przykładam, szukam inspiracji i staram się przesiąknąć każdą odgrywaną postacią, nawet najmniejszą.

EZ: Tak, mogę spać w trumnie (śmiech). Uwielbiam aktorstwo, to moja największa pasja, kocham to co robię i staram się dawać z siebie 100%. To jest zawsze ciężka praca, takie mocne wejście w rolę, ale to w ostateczności popłaca. Schudnąć mogę, przytyć też nawet z przyjemnością (śmiech) mogę poświecić wiele ... oprócz amputacji kończyny (śmiech).

EZ: Powiem tak – nie bójcie się marzyć i nie podcinajcie sobie skrzydeł. Jeżeli w coś się bardzo wierzy, to nie jest ważne, że znajda się tacy, którzy będą cie zbijać z tropu. A tak na teraz to dbajcie o siebie, uważajcie na siebie i mam nadzieje ze skończymy ta kwarantanne bez żadnych uszczerbków na psychice (śmiech).